Η Πολιτική ως Συλλογική Μνήμη και Προσδοκία
Σε μια εποχή όπου η πολιτική μοιάζει όλο και περισσότερο με σκηνή προσωποπαγών επιδιώξεων, το ερώτημα επανέρχεται επίμονα: μπορεί ένα κόμμα να διεκδικήσει την εξουσία χωρίς να προδώσει τη συλλογική του ψυχή; Το ΠΑΣΟΚ, φορέας μιας ιστορικής μνήμης που διαμόρφωσε τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, βρίσκεται σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ανάμεσα στην ανάγκη για ανανέωση και στην πίεση για εκλογική επιβίωση, παλεύει να αρθρώσει έναν λόγο που να υπερβαίνει τις προσωπικές στρατηγικές και να αγγίζει ξανά το συλλογικό φαντασιακό.
Η εξουσία, όμως, δεν είναι απλώς ο τελικός σταθμός μιας εκλογικής διαδρομής. Είναι η αντανάκλαση μιας βαθύτερης σχέσης εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Και αυτή η σχέση δεν χτίζεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα ή μεμονωμένες φιλοδοξίες, αλλά με συνεκτικό όραμα, ειλικρίνεια και πολιτική ποίηση. Το ερώτημα δεν είναι μόνο αν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να επιστρέψει στην εξουσία, αλλά αν μπορεί να το κάνει χωρίς να χάσει τον εαυτό του.
Οι Προσωπικές Στρατηγικές ως Εμπόδιο στην Πολιτική Συνοχή
Η πολιτική δεν είναι άθροισμα φιλοδοξιών· είναι σύνθεση προθέσεων. Κι όμως, στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, οι προσωπικές στρατηγικές συχνά λειτουργούν σαν φυγόκεντρες δυνάμεις που αποδυναμώνουν την ενότητα και θολώνουν το μήνυμα. Από την εποχή των εσωκομματικών συγκρούσεων μέχρι τις σύγχρονες επικοινωνιακές διαφοροποιήσεις, το κόμμα μοιάζει να παλεύει με τον εαυτό του περισσότερο απ’ όσο παλεύει με τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ενδείξεις της εσωτερικής ασυμφωνίας: *
- Δηλώσεις στελεχών που αντιφάσκουν με την επίσημη γραμμή
Παρουσία πολλαπλών «κέντρων» στρατηγικής, χωρίς σαφή συντονισμό - -Επικοινωνιακή ασάφεια ως προς τις θέσεις σε κρίσιμα ζητήματα (π.χ. συνεργασίες, οικονομική πολιτική, θεσμικές μεταρρυθμίσεις)
Αυτή η εσωτερική πολυφωνία, αντί να εκφράζει πλουραλισμό, συχνά εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Η κοινωνία δεν αναζητά απλώς θέσεις· αναζητά συνοχή, πρόσωπα που να ενσαρκώνουν ένα κοινό όραμα και όχι μια προσωπική ατζέντα.
Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να επανέλθει ως δύναμη εξουσίας, πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να υπερβεί την ατομικότητα και να επανασυνθέσει την πολιτική ως συλλογική πράξη.
Η Ανάγκη για Συλλογική Στρατηγική και Πολιτική Επανενσάρκωση
Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να επανέλθει ως δύναμη εξουσίας, δεν αρκεί να διορθώσει τις εσωτερικές του ασυμφωνίες. Πρέπει να ανασυνθέσει το πολιτικό του όραμα με τρόπο που να εμπνέει, να ενώνει και να ενεργοποιεί. Η στρατηγική δεν είναι απλώς τεχνική· είναι αφήγηση. Και η αφήγηση πρέπει να είναι συλλογική, να μιλάει στη μνήμη και στην προσδοκία του πολίτη.
Επαναπροσδιορισμός ταυτότητας: Αντί να προσπαθεί να μοιάσει στους αντιπάλους του, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να επανασυνδεθεί με τις ιδρυτικές του αξίες—κοινωνική δικαιοσύνη, συμμετοχική δημοκρατία, οικολογική ευθύνη.
Ανοιχτός διάλογος με την κοινωνία: Δημιουργία θεματικών κύκλων συζήτησης με πολίτες, κινήματα και δημιουργούς, ώστε η πολιτική να ξαναγίνει πράξη συμμετοχής.
Πολιτική ποίηση και αισθητική: Ενσωμάτωση της τέχνης, της φιλοσοφίας και της μνήμης στην πολιτική επικοινωνία. Όχι ως διακόσμηση, αλλά ως ουσία.
Η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο για να υπηρετηθεί το κοινό καλό. Όταν η στρατηγική χτίζεται πάνω σε αυτή την αρχή, τότε η πολιτική αποκτά ξανά νόημα.
Η Εξουσία ως Συλλογική Ευθύνη και Ποιητική Πράξη
Η πολιτική δεν είναι μόνο αριθμοί, ποσοστά και εκλογικές στρατηγικές. Είναι η τέχνη του να μιλάς για το κοινό μέλλον με τρόπο που να εμπνέει εμπιστοσύνη και συμμετοχή. Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να επανέλθει στην εξουσία, πρέπει πρώτα να επανέλθει στον εαυτό του. Να θυμηθεί ότι η δύναμή του δεν βρίσκεται στα πρόσωπα, αλλά στις αξίες που ενσαρκώνει. Ότι η εξουσία δεν κατακτάται με τακτικισμούς, αλλά προσφέρεται σε εκείνους που την ονειρεύονται μαζί με τον λαό.
Σε μια εποχή που η πολιτική μοιάζει απομακρυσμένη από την καθημερινότητα, το ΠΑΣΟΚ έχει την ευκαιρία να ξαναγίνει γέφυρα. Όχι μόνο προς την εξουσία, αλλά προς μια νέα μορφή συλλογικής ύπαρξης. Όπως η ποίηση, έτσι και η πολιτική χρειάζεται σιωπή, ακρόαση και τόλμη. Και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται ανθρώπους που να πιστεύουν ότι το εμείς είναι πιο ισχυρό από το εγώ.
«Η εξουσία δεν είναι τρόπαιο· είναι ευθύνη. Και η ευθύνη δεν φοριέται· ενσαρκώνεται.»
